Jako rodzice mamy do wykonania bardzo ważne zadanie: stworzyć z dziećmi taką relację, która będzie dla nich bazą na całe życie. Będzie pierwowzorem późniejszych dobrych, bliskich związków z ludźmi oraz umożliwi nabycie zdolności do regulowania emocji. Kształtowanie tej relacji to proces, który toczy się powoli, niepostrzeżenie podczas codziennych czynności i wydarzeń. Możemy nie być świadomi jego istnienia oraz nie korzystać z takich pojęć jak np.: regulacja afektywna, styl przywiązania, mentalizacja, a proces ten i tak zachodzi. Budowanie relacji między dzieckiem a rodzicem odbywa się na poziomie psychologicznym oraz biochemicznym. I o tej biochemii przywiązania chcemy napisać kilka słów zainspirowani badaniami nad więzią i ciekawym dokumentem Netflixa (Niemowlęta).

Uzależnienie niesie ze sobą ważną informację. Może być sposobem na wyrażanie czegoś trudnego, co w inny sposób było nie do wypowiedzenia, a czym trzeba się zaopiekować. 

Amerykański neurolog i psychobiolog Jaak Panksepp w trakcie 40 lat swojej pracy badawczej odkrył, że w mózgach ssaków istnieje 7 bazowych emocji.

Każdy z nas widział na pewno co najmniej kilka internetowych memów dotyczących tego, co dzieje się z ludźmi decydującymi się – zgodnie z zaleceniami- pozostać w domu na kilkanaście dni.

Jak zadbać o zdrowie psychiczne kiedy wokół trwa pandemia? Co więc możemy zrobić żeby sobie pomóc? Znaczenie mają tu: 1) Zauważenie i rozumienie co się dzieje w mojej głowie. 2) Urealnianie sytuacji czyli rozumienie co się dzieje w głowach innych osób oraz wokół mnie. 3) Obniżenie poziomu emocji.

Od niedawna powstaje coraz więcej krótkoterminowych metod psychoanalizy. Jedną z najbardziej znanych i najdokładniej zbadanych jest innowacyjna intensywna krótkoterminowa psychoterapia dynamiczna stworzona przez dr. Habiba Davanloo, u którego szkoliła się autorka niniejszej publikacji.

Autor łączy w swoim rozumieniu psychoterapii, wiedzę i głębię psychodynamicznej perspektywy na funkcjonowanie człowieka z wnikliwą analizą kontekstu, w jakim na dany moment ten człowiek funkcjonuje. Proponuje więc nie tylko skupienie się na pracy nad wewnętrzną dynamiką, ale też analizę tej dynamiki w oparciu o ważne relacje, w tym też terapeutyczną.

Samo akceptowanie uczuć przez terapeutę i jego zainteresowanie nimi kompensuje pierwszy błąd, nazywanie afektów w sposób nieosądzający łagodzi skutki drugiego, zachęcanie do ufnego wyrażania uczuć przezwycięża trzeci, a adekwatne nazywanie uczuć pomaga w przypadku czwartego.

„Neuronauka w psychoterapii” to książka nie najnowsza, ale ze wszech miar fascynująca – zwłaszcza dla psychoterapeutów, którzy wiele swoich zawodowych myśli poświęcają zastanawianiu się nad tym, w jaki sposób pracować skuteczniej i szybciej; jak osiągać takie rezultaty terapeutyczne, które przyniosą nie tylko głęboką, ale trwałą i widoczną w życiu pacjenta zmianę.

Psychoterapia to leczenie przez rozmowę. Jednak nie każda rozmowa jest psychoterapią, co więcej – nie zawsze to, co nazywamy psychoterapią leczy i pomaga. Książka Paula Wachtela „Komunikacja Terapeutyczna” wnikliwie analizuje proces komunikacji w terapii, pokazując co i jak przyczynia się do terapeutycznej zmiany, a co może ją utrudniać.