Humani
Pracownia Psychoterapii i Rozwoju Osobistego

Humani dla rodziny

Jeśli obserwujecie, że Wasze dziecko:

  • często wchodzi w sytuacje konfliktowe z rówieśnikami i nie potrafi ich rozwiązać;
  • cierpi z powodu braku kolegów;
  • często skarży się na ból brzucha lub głowy lub ma inne dolegliwości fizjologiczne nieuzasadnione medycznie;
  • moczy lub zanieczyszcza się w nocy lub w ciągu dnia;
  • w nocy budzi się z płaczem;
  • nie chce opowiadać, co dzieje się w przedszkolu/szkole, ma trudności z zaadaptowaniem się w nowym miejscu;
  • nie może dogadać się z rodzeństwem;
  • ma trudności w radzeniu sobie z „trudnymi” emocjami: złością, strachem, smutkiem.

Gdy jako rodzice:

  • chcecie lepiej poznać i zrozumieć Wasze dziecko;
  • macie trudności ze stawianiem dziecku wymagań i w ustaleniu wspólnego stanowiska w sprawach wychowawczych;
  • czujecie, że tracicie kontakt z dzieckiem i nie wiecie jak odbudować więź;
  • chcecie pomóc dziecku stać się bardziej samodzielnym odpowiedzialnym;
  • przeżywacie trudną sytuację (choroba w rodzinie, śmierć bliskiej osoby, rozwód, przeprowadzka itd.), która bezpośrednio wpływa na dziecko.

W czym może pomóc psycholog?

  • wskaże, co w zachowaniu dziecka wynika z trudnej sytuacji, a co jest normą rozwojową;
  • ustali, co jest problemem dziecka, a co dorosłych;
  • pomoże zobaczyć zachowanie dziecka w różnych kontekstach – co oznacza ono dla sytuacji rodzinnej, szkolnej, rówieśniczej, jak ma się do rozwoju emocjonalnego, społecznego, psychoseksualnego dziecka;
  • określi możliwości wsparcia dziecka przez rodziców w tej sytuacji;
  • zaproponuje najlepszą formę pracy z dzieckiem i rodziną.

Decyzja została podjęta – idziemy do psychologa. On ma nam pomóc w sprawie naszego dziecka, a właściwie to w naszej – rodzicielskiej sprawie. Jak będzie wyglądać to spotkanie? Czego możemy się spodziewać?

Pierwsze spotkania nazywane są konsultacjami. Podczas konsultacji psycholog zbiera informacje mające pomóc mu lepiej zrozumieć rodzinę i to, co ją do gabinetu przywiodło. Rodzina ma możliwość określenia celów, przyjrzenia się swoim troskom z różnych perspektyw, czasem niedostrzeganym do tej pory. Rodzice mają także możliwość zadecydowania – czy TEN psycholog, to dla nas odpowiednia osoba, czy chcę aby to właśnie on/ona towarzyszyli nam w poszukiwaniu rozwiązań?

Na pierwsze spotkanie najczęściej zapraszani są oboje rodzice, bez dziecka. Wyjątek stanowią nastolatki – ich zazwyczaj zapraszamy do udziału już w pierwszej konsultacji. Spotkanie trwa godzinę lub półtorej, ustalane jest to podczas wstępnej rozmowy telefonicznej. Wszystkie informacje przekazywane przez rodzinę objęte są tajemnicą.

Po zadaniu kilku formalnych pytań, rodzice mogą spodziewać się rozmowy dotyczącej kilku – czasem zaskakujących – obszarów.

Impuls czyli co nas tu przywiodło.

Najczęściej na wizytę u specjalisty rodzice decydują się pod wpływem jakiegoś wydarzenia, które „przelewa czarę”. Dziecko wraca roztrzęsione ze szkoły, podczas awantury rodzic nie wytrzymuje i spuszcza potomkowi „lanie”, pani w przedszkolu mówi, że od dłuższego czasu malec siedzi z boku i nie bawi się z rówieśnikami, mama znajduje marihuanę w kieszeni nastolatka albo przypadkiem (lub nie) czyta jego maile. Psycholog zapyta Państwa, co w Waszym przypadku było impulsem do sięgnięcia po słuchawkę i umówienia się na spotkanie. Prawdopodobnie zapyta także, czyim pomysłem było, aby skorzystać z pomocy.

Sprawa, czyli z czym chcemy stąd wyjść.

Każdy kto zdecydował się na wizytę przychodzi w mniej lub bardziej dookreślonej „sprawie”. Czasem chodzi o to, aby móc powiedzieć w przedszkolu/szkole, że „skonsultowaliśmy się z psychologiem”, czasem (dla dziecka) „żeby rodzice się nie czepiali”, kiedy indziej szukamy nowych sposobów, aby skuteczniej wymagać albo nawiązać bliższą więź z dzieckiem. Często rodzice mówią, że chcą, aby psycholog stwierdził, czy zachowanie ich dziecka jest „normalne”.

Pierwszy etap czyli propozycja na najbliższy czas.

Gdy już psycholog zada pytania, dzięki którym wstępnie zorientuje się w sytuacji, a rodzice opowiedzą wszystko, z czym przyszli – przychodzi czas na ustalenie bliższych i dalszych celów. Czego rodzice chcą dla siebie? Czego dla dziecka? To także moment urealnienia – kto ma co do zrobienia, na co rodzice mają wpływ, a na co nie.

Menu, czyli możliwe drogi.

Po pierwszym spotkaniu najczęściej następują kolejne 2, 3 konsultacje – z całą rodziną lub z samym dzieckiem. Ich celem jest bliższe przyjrzenie się sprawie zgłaszanej przez rodziców w różnych kontekstach oraz poznanie rodziny w różnych sytuacjach. Psycholog będzie zwracał w szczególności uwagę na zasoby rodziny – czyli jej możliwości do poradzenia sobie z trudnościami.

Ostatnie konsultacyjne spotkanie – znów tylko w „dorosłym” gronie służy podsumowaniu, wymianie refleksji. Psycholog przedstawi formy pomocy które proponuje. Mogą to być:

  • dla dzieci – spotkania indywidualne z dzieckiem odbywają się w cyklu cotygodniowym. Towarzyszą im konsultacje dla rodziców, których częstotliwość ustalana jest w zależności od potrzeb.
  • dla młodzieży – spotkania indywidualne z nastolatkami odbywają się raz w tygodniu, spotkanie trwa 60 minut. Jeśli istnieje taka potrzeba, rodzice zapraszani są na spotkania towarzyszące, w których uczestniczy także dziecko.
  • dla całej rodziny – sesje rodzinne odbywają się co trzy tygodnie i trwają półtorej godziny. Bierze w nich udział cała rodzina (najczęściej osoby wspólnie zamieszkujące).

Zajęcia w grupach terapeutycznych są kierowane do dzieci, które:

  • mają trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu pozytywnych relacji z rówieśnikami,
  • mają trudności w radzeniu sobie z „trudnymi” emocjami: złością, strachem, smutkiem,
  • w grupie wycofują się, są onieśmielone lub narzucają się innym, są nadmiernie pobudzone, niespokojne,
    mają trudności z przestrzeganiem reguł grupowych,
  • nie lubią chodzić do przedszkola,
  • z powodów zdrowotnych często opuszczają zajęcia przedszkolne,
  • trudno adaptowały się w przedszkolu.

Podczas spotkań dzieci mają okazję zdobyć pozytywne doświadczenia: nawiązać nowe przyjaźnie, nauczyć się „pokojowego” rozwiązywania konfliktów, ćwiczyć takie umiejętności jak: czekanie na swoją kolej, wyrażanie swojego zdania, proszenie o pomoc, radzenie sobie z przeżywanym napięciem (złością, lękiem).

Cykl obejmuje cotygodniowe spotkania dla dzieci oraz indywidualne konsultacje dla rodziców (raz w miesiącu).

Zajęcia prowadzone są przez dwóch psychologów dziecięcych.


Poszukiwanie rozwiązań

W ramach doradztwa wychowawczego, wspólnie z rodzicami poszukujemy rozwiązań w następujących sytuacjach:

  • gdy „próbowaliśmy już prośbą i groźbą” – pomagamy rodzicom spojrzeć z nowej perspektywy na zachowanie dziecka, wspierać je, skuteczniej wymagać, rozwijać współpracę między mamą i tatą;
  • gdy „pokój dziecinny przypomina pole bitwy” – pomagamy rodzicom zrozumieć skąd w relacjach między rodzeństwem pojawia się zazdrość, złość i rywalizacja oraz wypracować sposoby wpływu na zachowania wzajemne dzieci;
  • gdy „zmiany są nie tylko na lepsze” – nowe sytuacje, takie jak pójście do przedszkola i szkoły, zmiana otoczenia związana z przeprowadzką niosą z sobą wiele nadziei i radości, ale okazują się też być trudne – pomagamy rodzinom jak najlepiej przejść okres adaptacji;
  • gdy „para przestaje być parą, a rodzice nie przestają być rodzicami” – pracujemy z rodzicami znajdującymi się sytuacji zmian życiowych np. gdy rodzice decydują się na rozwód, jedno z rodziców mieszka za granicą, gdy w życiu dziecka pojawia się nowy partner rodzica, jego dzieci lub przyrodnie rodzeństwo – pomagamy w tej często skomplikowanej sytuacji jak najwięcej rzeczy uczynić dla dziecka jasnym i poukładanym oraz to, co jest możliwe poukładać między rodzicami;
  • gdy „szkoła daje nam szkołę” – czasem odrabianie lekcji, dogadanie się z nauczycielami, rozstrzygniecie, na ile wtrącać się w relacje koleżeńskie dziecka stanowi nie lada wyzwanie dla rodzica – wspólnie z rodzicami szukamy równowagi pomiędzy aktywnym udziałem w sprawach szkolnych dziecka a powstrzymywaniem się przed ingerencją, pomiędzy kontrolą a zaufaniem.

Kiedy i dlaczego?

Na wizytę do lekarza psychiatry specjalizującego się w leczeniu dzieci i młodzieży zazwyczaj decydujemy się z następujących powodów:

  • sami chcemy, bo – jako rodziców – niepokoi nas i martwi zachowanie naszej małej lub już niemałej pociechy;
  • nasze dziecko mówi, że nie daje sobie rady i prosi o pomoc (taka sytuacja zdarza się dość rzadko);
  • mamy skonsultować się ze specjalistą, gdyż problemy dostrzega psycholog, pedagog szkolny czy nauczyciel.

Przygotowania do spotkania

Psychiatra jest lekarzem specjalistą, więc przygotujcie się, że w czasie pierwszego spotkania będą poruszane różne wątki dotyczące funkcjonowania dziecka i rodziny – te czysto medyczne związane ze zdrowiem fizycznym także. Warto zatem wziąć na tą wizytę książeczkę zdrowia dziecka oraz inne dokumenty np. wypisy ze szpitala, wyniki badań diagnostycznych czy konsultacji innych specjalistów. Pamiętajcie, lepiej wziąć więcej niż mniej, bo może okazać się, że brak tych danych może uniemożliwić lub opóźnić rozpoznanie problemu, a tym samym jego rozwiązanie. O stan zdrowia będą też pytani rodzice. Niektóre problemy mają tło biologiczne, genetyczne, a zatem nie irytujcie się, jeśli pytania będą dotyczyć zdrowia także dziadków dziecka, czy jego rodzeństwa.

Podczas wizyty

Lekarz zapyta o problem, który zmotywował lub zmusił was do wizyty. Bądźcie szczerzy i opiszcie kłopoty w sposób dość zwięzły, raczej chronologiczny. Nie liczcie, że lekarz patrząc na was i dziecko domyśli się, o co wam chodzi i co was „boli”. Jeśli wiadomo, że w trakcie mówienia o kłopotach emocje często biorą górę, to można ważniejsze sprawy spisać wspólnie jeszcze w domu. Pytania szczegółowe będą dotyczyć okresu, czasu kiedy pojawiła się trudność „od kiedy?” i sposobu jej ujawnienia się tzn. nagle czy stopniowo?, a może ma charakter okresowy? Także sytuacji, gdy problem staje się łagodniejszy lub wręcz przeciwnie – gwałtownie narasta. Ważne jest, by uświadomić sobie, jak do tej pory radziliście sobie w rodzinie mimo pojawiającego się problemu, co wam pomagało lub gdzie już wcześniej szukaliście wsparcia, pomocy. Pytania będą dotyczyć także rozwoju psychofizycznego dziecka, funkcjonowania zarówno w domu, przedszkolu, szkole a także w środowisku pozaszkolnym. Funkcjonowanie jest rozumiane jako radzenie sobie z wyzwaniami adekwatnymi do danego etapu życia dziecka, ale dotyczy też samopoczucia, nastroju, aktywności, zachowań w ostatnim czasie.

Na co możemy liczyć?

Możecie oczekiwać wiele, ale nie liczcie na „cud”. Pierwsze spotkanie/spotkania to krok po kroku dochodzenie do istoty problemu, czasami jego nazwania – rozpoznanie. Przypomina to raczej układanie obrazu niczym puzzli, a nie przyglądanie się ukończonemu dziełu. Lekarz może czasami zalecić wykonanie badań czy konsultacji celem poszerzenia wiedzy o sytuacji zdrowotnej, potencjale dziecka lub wykluczenia niektórych problemów. W niektórych sytuacjach lekarz zaproponuje leczenie farmakologiczne – leki. Innym razem zaleci korzystanie z różnych form terapii. Każdorazowo forma leczenia jest kwestią indywidualną czyli dostosowaną do danej osoby i jej problemów, ale opartą na wiedzy, doświadczeniu lekarza.

W skrajnych przypadkach, gdy pojawiają się u dziecka zachowania, które mogą stanowić zagrożenie dla jego życia, zdrowia lekarz może wystawić skierowanie do szpitala. Generalnie rodzice dziecka do 16 roku życia muszą wyrazić zgodę na hospitalizację, a nastolatki w wieku 16-18 lat powinny także bezpośrednio wyrazić na to zgodę.


Nasza oferta dla pacjentów